स्वामी रामदेवलाई पत्र

*तस्बिर: सत्यसाइबाबा.वर्डप्रेस

स्वामी श्री रामदेव,

सेवामा प्रणाम !

विशेष लेखनीय कुरा धेरै भएर नैं अस्पतालको डाक्टरी मेचमा बसी स्टेथिस्कोपको त्यान्द्रो एकछिन खेलाउन छाडेर यसरी कलम समाएको छु । नत्र त हामी डाक्टरहरूको कलम खिटिरखिटिर औषधिको लम्बेतान प्रेस्क्रिप्सन सूची कोर्नमा कत्तिको चालू हुन्छ, भनिरहनु नपर्ला । यसर्थ: यस्तो महँगो कलमको इज्जत गरेर पूरा पत्र पढ्नु नै हुनेछ भन्ने आशा गरेको छु । यही आशामै टिकेको रहेछ संसार, हामी पनि रोगी-बिरामी नमर्लान् भन्ने आशैआशा सँगालेर तिनको शरीर चिरचार र खोतलखातल पार्छौँ । तर जति नै आशा सँगाले पनि पिताम्बर लपेटेर पेट यसो फुलफाल पार्ने र नाक साँक्कसुँक्क बजाउने एउटा लुरे दाह्रीवाल स्वामीको अघि बेकामी हुनुपर्ला भन्ने चाहिँ चिताइएको थिएन, त्यही भोग्नुपर्‍यो ।

हुन त, तपाईँ पनि यो शिविर र उः शिविर धाउँदै कपालभातिदेखि केके हो नानाभाँतीसम्मका योग सिकाउँदैमा बेफुर्सदी हुनुहन्छ होला । सबैलाई स्वस्थ बनाउन तपाईँको यात्रा अग्रसर भइरहेको छ । हामी डाक्टरलाई पनि त त्यो सबैको दायराभित्र राखेर स्वस्थ बनाउनुपर्छ नि तपाईँले । हाम्रो रोगको पनि ख्याल गरिदिनुस् भन्ने बिन्तीभाउ नै यस पत्रको मूल आशय हो । नत्र त हामी डाक्टरहरू कहीँका नरहने भयौँ !

हो स्वामीजी, रोग लागेर उपचारका लागि बिरामीहरू आउने क्रम घटेपछि हाम्रो बिचल्ली सुरु भएको छ । कोही अभिभावकले पनि अब आफ्ना सन्तानलाई डाक्टरसाक्टर बनाउने सपना नपाल्ने भए भन्ने त्राही भइसक्यो । तिनले छोराछोरीलाई 'बरु योगी बन्नू है बाबू-नानी' भन्ने सल्लाह दिएमा अचम्म मान्नुपर्दैन अब । मलाई पनि अचेल घरमा कोही पाहुनापासा आएको बखत छोरीलाई के बन्छ्यौ नानू भनेर सोध्दा उसले तोतेबोलीमा 'डाक्टल बन्थु' भनेर सुनाउँदा झनन्न रिस उठ्न थालेको छ । यो रिस साम्य पार्न तपाईँको योगशास्त्रमा के उपचारविधि छ स्वामीजी ? म जल्दोबल्दो डाक्टर मान्छे, बिरामी पो भएँ ।

मान्छेहरूले अचेल अस्पताललाई त पैसाका काल भनेर पो चिन्दा रहेछन् । त्यही नाममा उनीहरू आपसमा कुराकानी गर्दा रहेछन् । 'कति धाउनु होउ यो पैसाको काल' रे ! त्यो सुनेर मलाई त खोइ कस्तो कस्तो लाज हो कि डरले एकैचोटि पो घेर्‍यो । अस्पतालको गेटनेर एक जोडी बूढाबूढीको अस्पताल-विमर्श सुनेर तिनीहरूको दयालाग्दो अनुहारबाट बच्न म हुत्तिएर हतारहतार गेटभित्र आफ्नो ड्यूटीको वार्डभित्र छिरेँ र मात्र ढुक्क लाग्यो ।

हाम्रो पनि विवशता त्यस्तै छ नि, के गर्नु ! महँगो चिकित्साप्रविधिले उपचार खर्च मान्छेको मोलभन्दा अनमोल भइदिन्छ, हाम्रो के लाग्छ ? आफूले डाक्टरी पढ्दाको कष्ट सम्झियो, खर्च सम्झियो अनि त आफूले कालो चश्मा लगाएर बिरामीको दयालाग्दो अनुहार नदेखेजस्तो गरेरै भए पनि फी असुल्न मन लागिहाल्छ । बिरामीको नाडी छाम्यो, तिनको हातबाट सुनको घडी फुत्त झरिहाल्छ । त्यसलाई नटिपी हामीले धरै पाउँदैनौँ ।

स्वामीजी, हुन त तपाईँको रिस गरेजस्तो होला । तर तपाईँका कारण अचेल मान्छेहरू आफ्नो घरको चार दिवारभित्रै निजी अस्पताल खोलेर बसेजस्ता भएका छन् । त्यहीँ एउटै कोठामा पढ्ने पत्रिकादेखि प्राणायाम भस्त्रिकासम्मले पालो पाउँछ । उता तपाईँको योगासनले यता हामीलाई मरणासन्न तुल्याएको छ । अस्पताल आएका गोटागोटी बिरामी पनि योग गरेर अलि सन्चो भएको कुरा गर्छन् । मर्निङ वाकमा चउरतिर पुग्दा पनि के-के अनुलोम-विलोमको कुरा सुनिरहनुपर्छ ! यसले त हामीलाई कुलेलम ठोक्न बाध्य पार्छ कि जस्तो लागिसक्यो । तपाईँको योगले अरूहरूलाई जस्तोसुकै लाभ दिए पनि हाम्रो पेशाको पनि यसैले रक्षा गर्नेछ भन्ने भर परेका छौँ । दुनियाँको लाभ गर्दै हिँड्नेले हाम्रो लाभ पनि त सोचिदिनुपर्‍यो नि स्वामीजी ! पत्राचारको पर्खाइमा छु ।

धन्यवाद !

- डाक्टर मुर्लीनाथन ।