दुःख

दुःख

मान्छेजस्तै हुन्छ

हाँस्छ मुसुमुसु

र धुरुधुरु रुवाउँछ

कर्कटपातामा रमाएको ढोलके वर्षासँगै

दुःख आफ्नै भाषणमा

आफैँले थपडी बजाउँछ

ऋषिको श्रापजस्तै चल्छ एकसाथ

कत्ला जमेको हत्केला

र मनको खियादार मदानी

तब तातो दिनमा

बैँसालु पर्वतको आङभरि ताजा पसिनाजस्तै

गहको कापभरि बादल पोखिन्छ

दुःख

मान्छेजस्तै हुन्छ

तारले टनटनी पाता कसिएका ल्याम्पपोस्टहरू

घाटेहरूले लाश कुरेजस्तै

सालिक बनिरहन्छन्

त्यसैमा पोको परेको भाग्य

फ्युज गएर पनि झुन्डिरहन्छ

अँध्यारो सडकदेखि हाँकिएको

जँड्याहा दुःख

हल्लिँदै कुमारी घरमा सिंहासन जमाउँछ

बस्छ भेट्नो चुँडिएको अनुहार-अनुहारमा

र ताछ्‌दै झार्छ रातो माटोमा सारा लालीगुराँस

दुःख

मान्छेजस्तै हुन्छ

दुःखले

दुःखबाहेक केही गर्दैन

खसम र आफ्नो लाश जलाउन

वंश रोप्ने सौतालाई

दुःखले

आफ्नो आँगनमा

सहर्ष स्वागत गर्छ ।

***

© जोतारे धाईबा

मे ७, २००८ (नक्साल)