समय-प्रस्थान

केही समयअघि माइसंसार.कममा एउटा तस्बिर देखेँ, झ्वाट्टै पिरो भएर आयो मन । तस्बिर हेरेर कविता लेख्‍न आह्वान गरिएको पोष्‍ट थियो त्यो । के झोँक चल्यो कुन्नि एकै मेहेरोमा कविता लेखिभ्याएँ, र उक्त ब्लगमा कमेन्ट बक्समा खसालिदिएँ पनि । नत्र हत्तपत्त त्यसरी सार्वजनिक मञ्चमा र प्रतियोगीतामा हात हालिहाल्न मन लाग्दैनथ्यो, कविता लेखाउनमा तस्बिरकै हुटहुटीले काम गर्‍यो होला , यतिखेर यस्तै सोच्दैछु । त्यसरी पहिलोपटक म सहभागी भएको थिएँ ।

तर आजका मितिसम्म त्यो 'फोटो हेर्नुस् कविता लेख्‍नुस्' शृङ्खलाको नतीजा आएको छैन । माइसंसारले पछिल्लो समयमा बढ्दो राजनीतिक घटनाक्रमको चपेटामा साहित्यलाई ठाउँ दिन नसकेको अवलोकन गरिरहेको थिएँ । उसको आफ्नै विवशता होला भन्ने लाग्यो । नतीजा नआए पनि केही घोत्लिएर लेखेको कविता त्यसै खेर जान दिन मन लागेन र मायाले स्याहारेर आफ्नो क्याफेमा पस्किँदैछु । कविता एकै बसाइमा लेखेकोले त्यति रङ पाकेको छैन, तैपनि तस्बिरमा आधारित तातो कविता यस्तै झटपटको सम्झेर स्विकार्नुहोला ।

-----------------------------------------------------------------------

* तस्बिर: माइसंसार.कम

मनतातो हाउभाउसहित
एकैफेरा जाग्नु छ अकस्मात् सुर्योदयसँग
र निभ्नु छ कुनै साँझ जस्तो चिसो एस्ट्रेमा,
ताप्नु छ आफैँलाई भरदिन
हाल्नु छ आकाङ्क्षाको तरल-तरल बग्दैजाने तेलधारा
थप्नु छ खिइँदै गएको ठूटे उत्साहमा नयाँ सलेदो

यसरी नै त जिउनु छ,
यसरी नै त घर्कदै जानु छ-
समयको सेतो जुल्फीको टुप्पाबाट फेदीतिर

आँखाको पर्खाल फोरेका थियौ-
जब आएका थियौ प्रथम आरोही बन्छु झैँ भाकामा,
सायद त्यस्तै आवेग निचोर्दै फेरि पग्लिनेछौ
बिदाइको पिरो रापमा उम्लिएर

नरोऊ ओ जिन्दगी !
यो ध्वाँसोले अँगालोमा बेरेको कुमारी आकाश
तिम्रो होइन
हरबरी खेलिरहने यो गोधूलिको नरम वायु
बस्दैन तिम्रो साँगुरो खल्तीमा
आउँछौ तिमी हावा बहने रीत जस्तै
सजिलै आउँछौ
जान्छौ सजिलै
एउटा चक्रभन्दा बढी तिमीले कतै घुम्नुछैन

सुर्तीको पातमा च्यापिएको कोक्याउने स्वादले
निम्तो दिन्छ चोखा ओठहरूलाई
आँधीबाट जेनतेन बचेको बचेरी ढेपिँदैढेपिँदै
पुग्छे सर्पको टोड्काछेउ
यस्तै त हो-
निस्किएपछि सडकको उन्मुक्त उल्लासमा
फेरि घुम्दैफिर्दै पस्नुपर्छ उही अँध्यारो गल्ली
वा, खचाखच झुप्पादार बस्तीको उकुसमुकुसमा

तिम्रै बुइ चढेर युगौँयुगदेखि
समय गइरहेछ घामको पहेंलपुर तमसुक फट्टा गर्दै
जिन्दगी, तिमी त सधैँ छौ
यतै कतै
धूवाँदार आकाशमुन्तिर
देहको शालिग्राम घोट्दै
तिमी बाँचिरहेछौ

आगो बाँचेर
आगो ओकलेर
आगो पचाएर
बढिरहने तिम्रो अग्नियात्रा…,

प्रकृतिको पूजामा तिम्रो यो आराधन
कति प्यारो
कति मुलायम !

***