अन्योलको पिटाइ

 

“खानु आफ्नो रोजाइ अनुसारको, लगाउनु अरूको रोजाइको ।”
यही आहान अरू कुरामा पनि लागू हुने रहेछ । जस्तो कि पछिल्लो समय म पुस्तक प्रकाशनको योजना बुन्ने क्रममा अलमलिएँ । लेखनको सुरुवाती क्रमका हिसाबले मैले गजलकै सँगालो निकालूँ भन्ने जोड दिएँ । यसो सोचेँ, अहिले पनि किताबमा नसमेटे त यी गजल खेर नै जानेछन् । खास समयमा लेखिएका र मेरो सर्जकीय उमेरअनुसारको रचना पनि होलान् केही, अलि नमाझिएका । ती पनि बिस्तारै मैले मेरो डायरीबाट थुतेर फाल्नुपर्नेछ पुस्तक बेलैमा ननिकाले ।

उता साथी र शुभेच्छुकहरूले भने 'लौ कवितासङ्ग्रह निकाल्नुपर्छ' भन्नेमा ध्यानाकर्षण गरेका छन् । उनीहरूको आकलनमा गजलको तुलनामा कवितामा मेरो पकड केही बलियो छ रे ! 

एक जना प्रवासी साथीले त कतिसम्म हाकाहाकी भन्नुभएको छ भने, "तपाईँको गजल नै पटक्कै मन परेनन्" भनेर झटारो हान्नुभयो । मैले त्यसलाई उहाँको पाठकीय अधिकारको रूपमा मान्दै टिप्पणी सकारेँ ।

हो पनि, म आफैँ पनि गजल लेखनका क्रममा अलि उकुसमुकुस बन्न पुग्छु, कवितामा भने छताछुल्ल हुन पाउने खुलापन अनुभूति गर्दै रमाउँछु । कवितामा जीवनदायी अक्सिजन भएको भान हुन्छ । जोरजाम म गजल सङ्ग्रहको पनि गर्दैछु, साथमा कविताकृतिको लागि कविताहरू ताछतुछ र माझ्ने काममा पनि लागेको छु । अब थाहा छैन, कुन पल्ला भारी हुनेछ र कुन कृतिको गर्भाधान हुने हो अगाडि ? अहिलेसम्म चाहिँ अन्योलकै पिटाइबाट रन्थनिएको छु ।

गजलसङ्ग्रहको लागि तयार पार्दै गरेको सङ्कलनबाट तानेर एउटा गजल यहाँ पस्किँदैछु ।

यसकारण यहाँ चुप बसिएको छ

आवाजहरुले मुख भरिएको छ ।

पखाला लागेको हो यो समयलाई नै,

कमजोरीले यो आँखा भासिएको छ । 

जतासुकै झुकाउन सकिन्थ्यो होला शिर,

गाह्रो यही छ  शिर आधा ताछिएको छ ।

तलामा जो सबैभन्दा बस्छ माथि,

उसकै कारण यो घर थलिएको छ ।

भो नबताऊ को-कति छ इमान्दार,

थाहै छ कसले कति सम्झिएको छ ।