६ छोटा कविता

यसै बसिबियाँलो गर्दा फेसबुक स्टाटसका रूपमा लेखिएका टुक्रा कुनै-कुनै त कविता नै बने जस्तो लाग्छ, र तिनलाई अझै जोखाना हेरी कविताको साँचोमा ढाल्न लोभ लाग्छ । केही समयदेखि यस्तै टुक्राटाक्री रचना फेसबुकमा हाप्‍दै आएको छु । कतिपय त यत्तिकै ‘रिक्तस्थान पूरयेत’ पनि भए होलान् । तर आफूलाई स्वाद लागेपछि मात्रै त्यो मातले अरूलाई पनि छुन्छ भन्ने मान्यतालाई न्यूनतम आधारविन्दु मान्दै बाँड्दै आएँ फेसबुकमा । फेसबुकबाटै साहित्य लेखन सुरु गरेर कवि-लेखक हुने साथीहरू निकै हुनुहुन्छ, ‘फेसबुक कवि’को उपाधिले तिनलाई हलुका बनाएर कतिपयले उडाएको पनि सुनेको छु ।

रहरमा, अझ भनूँ लहडमा पखेटा फटफटाउने केहीलाई त्यो उपाधि सुहाउँदो होला, तर फेसबुकमै जन्मिएका धेरै कविलाई मर्मज्ञ र विचारशील पाएको छु मैले । यही आधारमा मैले फेसबुकमा बाँडेको कविता पनि ‘फेसबुक कवि’ को उपाधि दिएर उडाइने ‘फेसबुक कविता’ नहोला भन्दै समयक्रममा स्टाटसमा राखेका केही कवितात्मक टुक्रा ब्लगमा एकै ठाउँमा जोरजाम गरेको छु ।

माया

कलकलाउँदो सुन भन्दै
तिमी नजिक आयौ
हेर्‍यौ, मुस्कुरायौ
छोयौ, सुमसुम्यायौ
कतिखेर-कतिखेर म
तिम्रो अँगालोको खापामा
सेलाएछु चिसो पित्तल भएर

मौसम

बैँसको छाता
आइपुगेको छ खै कता-कताबाट
न ओतिएको छ ज्यान पूरै
न भिजिएको छ छ्याप्पै
मुङफली बदाम खाए झैँ
बाँकी छ भोक हरियै
कसले हो पूरै ओताउने ...
कसले हो छ्याप्पै भिजाउने ...

रजतपट

शिवजीको पिठिउँ हुँदै
सतिदेवीको एक-एक अङ्ग
जसरी भयो पतन
देशले गुमाउँदैछ हेर -
मुटुभरिको रातो आवेग
आकाशै चोख्याउने नीलो शान्ति
कहाँ-कहाँ
कसले त्यसरी दिएछन्
आफ्ना अर्धपागल पिठिउँहरू ...

उनीहरू

पीठो-पीठो मैदानलाई
माउसुलीलाई ढोकामा जस्तै
किचिमिची पारिए पनि
उनीहरूले भनिरहे -
यही मैदान त हो हाम्रो घर
कहाँ पो जाऔँ ...

टाकुरामा पुग्दा

उचाइमा टिकिराख्‍न
हावासँग पनि कुरा गर
मेरी मायालु,
के ठेगान हुन्छ र
अहम्‌को बुख्याँचालाई
हावाले पनि लखेट्न सक्छ
फेदी नै फेदीको बाटो ...

जिन्दगी

काँटी-काँटीको सिरानी हालेर
सपनाका रेशमी खरायो पालेर
सुतेको छ सलाइ-जिन्दगी
थाहा छैन कहिले तात्‍ने हो,
कहिले पाक्ने हो
शरदको घाममुनि
दिनहरूको सेकुवा ।

[* यससँगै फेसबुक स्टाटसको रूपमा छोटा कविता राख्‍ने क्रमलाई तत्कालका लागि विश्राम दिएको छु । नोट तथा यसै ब्लगमा कविता पस्किने सिलसिला त आक्कलझुक्कल रूपमा चलिरहनेछ ।]