हिमचुचुरामा छैन मैले टेकेको …

फोटोहरूको हिमाल आरोहण निकै पटक गरियो । टेलिभिजनमा प्रसारण हुने वृत्तचित्र, बजार र चोकमा टाँसिएको पोस्टकार्ड र पम्प्लेटबाटै हिउँ छोएर लुगलुग काँपियो । तर अहँ, सर्वोच्च शिखर सगरमाथा भएको मुलुकको बासिन्दा भएको डिङ मात्र हाँकियो अहिलेसम्म, हिउँ छुन पाएको छैन । हिउँ छुन नपाएको पनि कसरी भन्नु ? त्यतातिर केही जाँगर नै चलाइएन ।  कहाँ-कहाँबाट विदेशीहरू आएर नेपालका कुना-कन्दरामा छाङ मारिसके, आफू भने आफ्नै जिल्लाको चार कुना भेउ नपाएर लाजमर्दो स्थिति हुन्छ । झन् काठमाडौँ खाल्डोमा भासिएपछि त भ्यागुता जति उफ्रियो कान्लामुनिको कान्लामुनि नै भनेजस्तो दुर्दशा हुने रहेछ ।

हिमाल आरोहणमा नेपालमा शेर्पा जातिको बाहुल्य छ । तिनले पनि गाइड र भरियाको रूपमा कमाइ गर्न जानुपर्ने बाध्यतावश हिमालसँग नजिकिने अवसर पाए । नत्र हिमालको काखमै लडिबुडी खेल्दै हुर्किने शेर्पाहरूमा हिमाल भन्नु आरोहण र सफलताको साहसिक नाम हो भन्ने साहसले हाँक दिने थिएन होला । म जस्ता धेरै मान्छे होलान्, जसलाई वर्षायाममा राजधानी र अन्य पहाडी भेगको आसपास पर्ने हिउँसँग जिस्किने मेलोमेसो पनि खै किन जुर्दैन । अनि तिनै तस्बिर र वृत्तचित्रमा देखिने हिमटाँकुरा र हिउँका डल्लाहरूमा काल्पनिक कुश्ती खेल्दै कुतकुतिन विवश भइन्छ ।

तलका दुई तस्बिर भने गोरखा दरबारको गोरखनाथ मन्दिरको थुम्को उक्लिँदा पुस महिना ताका खिचेको हुँ । तपाईँ पनि तस्बिरमै भए पनि हिउँचुलीमा टहलिनुस् एकछिन !

निक्खर सेतो हिमाल मात्र के राम्रो छेउछाउमा हरियाली नभए ?

 

अझ नजिकबाट छिल्लिने जमर्को