तिमी सन्तान

हेरिरहेछु तिमीलाई

तिमी हेरिरहेछौ हावाको धारतिर

सायद परको चन्द्रमा

तिमी सानो छँदा

हेर्ने गर्थ्यौ मलाई

म हेर्थेँ तिम्रै सपना घुलेको आँखाले

टोलाउँथेँ पर क्षितिजको दैलोमा

घरक्क उघ्रिहाल्ला कि  भन्दै

नजरलाई बनाउँथेँ एकतमास पहरेदार

म यहीँ छु छेउमै

उहिले तिमीलाई मुसार्ने

यी कत्लेदार हत्केला खै छुँदैनौ तिमी

छुन खोज्छौ -

आकाशिएको पुतली

उड्दै डाँडापारि खस्ने तारा

न्यानो लाग्छ तिमीलाई असिना दाना

बिझाउँछ मेरो अँगालो

तिम्रो पखेटा पलाएपछि

मेरो अँगालोमा पनि काँडा उम्रियो कि !

पहिले

मेरो पैंतालाको डोंब नै तिम्रो बाटो

मेरो काख तिमीले कोल्टे फेर्ने पृथ्वी

डुब्दै गरेको जहाज छाड्ने यात्री जस्तै

धाँजा फाटेको बाटोमा अहिले कता जाँदैछौ ?

उमेरको हदबन्दीमा मासिएर म त

खिइँदैछु-धुलिंदैछु

यसरी बिस्तारै-बिस्तारै

अँटाउँदिनँ कि म तिमीले डोर्‍याउने बाटोमा ?

खुम्चिए पनि यी निधार

सम्झनाको नसा भक्कानिन कहाँ छाडेको छ र ?

तिमीलाई डोर्‍याउने हात यिनै त हुन्

जो दरफराइरहेछन् यतिखेर हावामा

रोक्न खोजिरहेछन्

सँघार नाघ्न तम्सिएको तिमीलाई  ।