नआउनू

उर्वरा दिन्छु भनेर
जीवनको मेरो बाँझो सडकमा
नराखिदिनू तिमीले आफ्नो पाइला

खलाँतीसँगै खुइय्य सुस्केरा काढ्दै
आरनमा जो बसिरहेछन् माइला कामी
थकाइ मेटाइदिन्छु भनेर
नफैलाउनू वर्षौं पुरानो श्‍वास

बाँझै रहे पनि सडक
म एउटा खेतीमा हुनेछु
थकाइ लागे पनि
हुनेछु कुनै युद्धमा

आउँछन् कोही
नाघेर पर्खालहरू
भत्काएर गजबारहरू
जमाउँछन् दैलो फोरेर आसन

अँ !! तिमी भने
एउटा झिनो सम्झनाको जालो च्यातेर पनि
नआउनू
सम्झनालाई रहन दिनू सम्झना नै
के थाहा, अब फेरि समयको बतासले
नलच्काउन सक्छ हामी दुवैलाई

मानदेवले उडाएको परेवा नचिने पनि
सडकका प्वाँखहरू समेत नबिथोली
तिमी हिंड्नू सुस्तरी

काँटाको आवाज नसुनिए पनि
घडीले समय बताए पुग्दैन र ?
तिमीले त्यसरी अर्जाप्‍नू
आफ्नो जोर पैंताला

जतनले काट्नू बाटो
विलकुल चोटपटक नलाग्ने गरी !

देशको अस्थिपञ्जरलाई तला-तला भर्‍याङ बनाउँदै
प्रगतिको कुमकुम उक्लिने
एकथरी जो हिजो आएथे
तिमी त्यसरी नआउनू

तिमीले जितेर आए पनि
पर्खिने छुइनँ कुनै रंगशालामा ।

><