मञ्जुश्रीको कसम !
मलाई अब सपनामा पनि
कुनै चोभार बग्न मन पर्दैन
बग्नुदेखि एलर्जी छ मलाई
राजधानी बोक्न थालेदेखि उँधैउँधो बगिरहेछु
छुलछुली मुत्न थालेको छु राजधानीको बोझले
देखिरहेछौ यी वाग्मती र विष्णुमतीको कोपरा ?
मान्छेहरु उल्टै मैंलाई दोष दिन्छन्
मेरो छातीमा थुक्न धरहरा चढ्छन्
संसार चुसेर मैले आफ्नो पेट ऊकासेजस्तै गाली गर्छन्
मोटाएको देखिए पनि
यो हो मेरो फोक्से मासु
एक्स-रेमा मुटु गायब भएको करङैकरङको छाती मेरै हो
खै, कहाँनेर सुहाउँछ मलाई राजधानी !
ममाथि एक न एक बात लागिरहन्छ
गाउँले कान्छीलाई फनफनती घुमाएको बात लाग्छ
अरब जाने कान्छालाई डुबाएको बात लाग्छ
सप्पै रहर र सपना चपाउने धमिरा मानौं मैं हुँ
मान्छेहरू असफल हुन्छन् र मलाई प्रतिस्पर्धी देख्छन्
मान्छेहरूको पखेटा खस्छ र मलाई निर्दयी गिद्द मान्छन्
मान्छेहरु पौडिन जान्दैनन् र मलाई अप्ठेरो पोखरी भन्छन्
सय चोक्टामा हजार मुखले भाग खोज्छन् र मुर्मुरिन्छन्
म सरकारको प्रयोगशाला
जनताको व्यायामशाला
म हरेक आगन्तुकहरु रमाउने गालीको पाठशाला !
No comments:
Post a Comment