बाइबाइ जर्नालिज्म !

कम्तीमा यस्तो सोचिएको थिएन । एकजना दाइले त भन्नु पनि भयो- 'लौ आठौँ आर्श्चर्य नै भयो ।' उहाँको औँल्याइँ मैले पाँच वर्षो अवधि पत्रकारिताको पढाइमा बिताएर पनि पत्रकारिता नगरी सरकारको निजामती प्रशासनतिर पाइला बढाएकोमा थियो । 'यो भाइले पनि यतातिर फाल हाल्छ भनेर मैले कल्पनासम्म नगरेको ।', हाल गोश्वारा हुलाक कार्यालय सुन्धारामा मेरो दाइसँगै खरिदार तहमा काम गर्ने त्यो दाइले रोमाञ्चकता प्रकट गर्नुभयो ।

यो निर्णय मैले मार्च ३० आइतबारको बेलुकी नै गरेँ । रेडियो सिटी एफएममा जीवनकै पहिलो अन्तर्वार्ता रेकर्ड गराएर साथी अनिताको घर सानेपामा कामविशेषले पुगेको थिएँ । फर्किने क्रममा साथी समृद्घि सायदको फोन आयो । उनीसँग पौने घन्टाभन्दा बढी हामी बाँचेको समय, चुनौती र भावी बन्दोबस्तीका बारे गहन 'गफ' भए । गफ पनि यति गहिरो र अर्थपुर्ण हुँदो रहेछ, कुपण्डोलबाट नक्सालको कोठामा गफिएरै पुग्दा म वैचारिक रुपमा राम्रैसँग मर्मत भइसकेको थिएँ । त्यो रातभर आँखाहरूले मलाई कुरिरहे । र, अन्त्यमा मैले पाँच वर्षघिदेखिको सपना 'पत्रकारिता'लाई बिदा गरेँ ।

आखिर जतिसुकै प्रिय सम्बन्धहरूसँग सङ्गतिमा रहे पनि आफ्नो कुराले बढीमा आफूसम्मलाई त अर्थ राख्ने रहेछ । जिन्दगीमा अक्सर कुनै पनि सानोसम्म खतरासँग खेल्नाले आफ्नै मन त हल्लिने हो, कहीँ हर्षढाइँले कहीँ चिन्ताले । मेरो हकमा पनि यस्तै भयो । मैले हिँडिरहेको बाटोलाई सिल्भरको तारलाई जस्तै सहजै मर्‍याकमुरुक मोडेर अर्को आकार दिएँ । र, यो मेरो लागि त महत्वपुर्ण कुरा थियो । अर्थात् मोड्नुको घटना र मोडिनुको प्रभाव ।

'आज तपाइँले रुवाउनुभयो', शुक्रबार अप्रिल ४ का दिन बेलुकीपखको सुनसान पलमा मोबाइलमा आएको एसएमएस पढ्न सुरु गर्दा म झसङ्ग भएँ । मैले रुवाएँ रे ? के गरेर अनि किन ? मेरो कारणले कोही रुन्छन् भन्ने त परकै कुरा, भ्रममा उल्लू भएर बस्छन् भने पनि त्यसले पिरोल्छ । यो मोबाइल-पत्रमा त रुवाएकै सोझै आरोप छ, अलमलिएँ । अझै अरु बाँकी रहेका रोमन नेपाली अक्षरलाई मोबाइलको बटन दबाएर हेर्दै गएँ- 'घरको याद आएर सिरियस भा'को थिएँ, त्यसमाथि तपाइँले छुट्टिने कुरा गरेर झन् सिरियस बनाउनुभयो ।'

सन्देशवाहक मित्र गनी अन्सारी थियो । पछिल्लो समयमा प्रसारण क्षेत्र विस्तार गर्दै 'रेडियो राष्ट्रको' बनाइएको कान्तिपुर एफएमको समाचार शाखामा कार्यरत गनी कलेजको सहपाठी । र, यति मात्र होइन, खोइ हामीबीच केके विचित्र रसायन पनि उपद्रै छ क्यारे, कति सजिलै यति आत्मीय मित्र बन्न पुग्यौँ । एसएमएसमा उसको दुखेसो देखेर एकातिर गर्व लाग्यो साथीको गुलियो मन पाएर अनि उसको स्वाभाविक चिन्ताले पनि मलाई नमीठोगरी हिर्कायो । तर कर्मक्षेत्र बेग्लिनासाथै मित्रताको निकटता फरक हुँदैन नि भनेर मैले विश्वास दिलाउनुपर्‍यो । कताकता गनीको कुरामा सत्यता पनि पाएँ । उसै पनि गतिशीलताको दुनियाँमा मान्छे को कता पुग्छ, ठेगान हुन्न । अनि काम गर्ने क्षेत्र नै अलग भएपछि बिस्तारै दुई मित्रको दुईटा पाटो आफू-आफूमै सीमित हुँदै जान्छ र अन्ततः हराउँछ ।
तर यार गनी, म तिमीलाई मनमै त्यस्तो फूल बनाएर सजाइरहेको हुन्छु । जहाँ तिमीले आफ्नो गमक छरिरहनेछौ ।
***
अप्रिल ६ , २००८ (नक्साल)