असार भेट्ने हतार

जेठ महिनाले कहिले घाम कहिले पानी शिरमाथि बोकेर हिँड्दै छ । मनसुनले गाउँमा मकैका पात-पातमा पिपिरी बजाउन थालेको छ । छिट्टै धानको रोपाइँ पनि चल्नेछ मलाई भने असार कहिले आउला झैँ भएको छ । अर्थात् असार भेट्ने हतारले पिरोल्नुसम्म पिरोलेको छ । असार भन्नासाथै प्रत्येक श्वासप्रश्वासमा मन कस्तरी मगमगाउँछ भने, मानौँ नाकै छेउमा दायाँ-बायाँ गालाको डिलमा ढकमक्क फूल फक्रिएको होस् ।

नक्सालकै सेरोफेरोमा चक्कर मार्न एक बिहान के निस्किएको थिएँ, कसो-कसो आँखा एउटा घरको बगैँचामा गएर टाँस्सिए । बगैँचा त्यस्तो अनुपम पनि होइन, तै पनि मन एकछिनलाई त्यही माहुरी बनेर अल्झिरहृयो । साधारण फैलावटको बगैचामा आँपको एउटा बोट थियो, अहिले भर्खर चिचिला नै रहेछ दाना । र त्यसैमा झुम्मिएको मन एकाएक उदयपुरको घरतर्फ मोडिन गएको थियो । ओह्, यो आँप फल्ने मौसम ! पखेटा भएको भए झट्ट घर उडेर जाऊँ लाग्यो । सोचेँ, काठमाडौँमा बाँधिराख्‍ने त्यस्तो केही कुरा पनि छैन अहिले । साथी मुगुबाट कहिले आउने हो, पर्खिँदा-पर्खिँदा अब पर्खिनु नै जिन्दगी जस्तो लागिसक्यो । घर किन नजाऊँ म भनेर आफैँ सँग अन्तर्वार्ता गरिरहेँ र ट्वाक्कै टुङ्गो जवाफ नपाएर अलमलिरहेँ ।

घर पुगेपछि २०/२५ दिनको बसाइमा पहेंलपुर आँपसँग मितेरी गाँसेको कल्पनाले एकछिन गुलियो चाखेँ । स्मृतिका पुराना फाइल तख्ताबाट झिक्न थालेँ- बालापनमा काँचै आँप खाएर मासी पर्दा बिसन्चोले गलाएको, आँपको चोपले मुखवरिपरि घाउ भएर पोलेको, बोटमा बाँदरजस्तै झुन्डिएर पाकेको आँप तमाम पारेको, चढ्न गाह्रो हुने बोटका राताम्मे आँपको झुन्डलाई ताकेर झट्टी हानेको अनि आँपैआँपको कोसेलीपोको बोकेर नजिकका फुपूदिदीहरूका घर पुगेको । अब त ती दिन कहाँ । बोटैमा पाकेको आँप खानु त सपनामा मात्र हो जस्तो लाग्छ । उता गाउँमा घरपछाडि आँपको बोटैबोटले बगैँचा भरिभराउ छ र हामी काठमाडौँको साँगुरो घरपरिसरमा फलेको एक बोट आँप देखेर फुरुङ्ग पर्छौँ ।

राजधानीका बजारमा पहेंलै भएका आँप बेच्न राखिएको धेरै भइसक्यो । आँप पाक्न कम्तीमा पनि असार वा मध्य जेठ त हुनैपर्छ । बजारमा अहिले देखिने औषधि हालेर पकाइएका आँप नाकैनेर ठोक्काउँदा पनि सुगन्ध पाउन मुश्किलै हुन्छ । तर गाउँघरतिर आफैँ पाकेको आँप सुँघ्नु त के, तपाईँ बगैँचानेर पुग्नुभयो भने मात्र पनि भरपूर तृप्ति मिल्छ । फलको राजा हो आँप । काँचोमा अचार खान चुटुक्क अमिलो, पाक्दा गुलियो स्वादिलो ।

गएको एउटा शनिबार घरबाट ममीको फोनले पनि घर जानलाई मन चुलबुलियो । 'कहिले आउँछस् त काले ?', ममीको माया घुलेको सवाल । 'खोइऽऽ हेरुँ ...', मेरो अनिश्चयको तर अपेक्षा जगाउने बोली । हेरुँ, जान पनि सक्छु । अबका केही दिन ब्लग अपडेटमा ढिलाइ भयो वा शून्यता देखियो भने सम्झिनुहोला, म घर पुगिसकेको हुनेछु । कारण, ब्लग लेख्‍नका लागि घरमा युनिकोडसहितको कम्प्युटर छैन । त्यहाँ युनिकोड छैन त के भयो ? छ त टन्नै आँप । तपाईँलाई पनि आँप सेयर गरुँ ? धन्दा नमान्नुस्, आँप ल्याउन नसके पनि केही त पक्कै ल्याउनेछु तपाईँको लागि ।
फर्किएर लेखूँला है 'आँप-संस्मरण' !

***
मे १७, २००८ (नक्साल)