हाँसोको खोजी

यहाँ मीस नेपालको बर्सेनि हुने चल्तापूर्जा रमिताबारे प्रचार अभियान छेड्नु छैन । अर्थात् त्यस अभियानमा प्रतियोगी युवतीका गुलाबी ओठहरूको सप्रसङ्ग व्याख्या गर्नु यो खुजुरा लेखको ध्येय होइन । न त त्यसतर्फ एकोहोरिएको युवतीहरूको जोरजुलुम भीडमाथि हिलो नै छ्याप्न खोजिएको हो ।

तपाईँ सक्नुहुन्छ भने (स्थिति अनुकूल भए) यतिखेरै झट्ट कम्प्युटर मनिटरको शीशादार पर्दा-ऐनामा सालिकझैँ स्थिर आफ्नो मुहार हेर्नुस् । (या त तपाईँको ब्याग/मनीब्यागमै 'मिनी मिरर' हुन सक्छ, त्यहीँ प्रस्ट नियाल्नुस् ।) ऐनामा तपाईँको अनुहार नदीमा डुङ्गाजस्तै तैरिरहेको छ, पक्का हो । तर के त्यो अनुहारमा खास हुनुपर्ने स्वाभाविक श्रृङ्गार छ त ? अहँ नसोच्नुस्, बिहान आमा, दिदी वा भाउजूले लगाइदिनुभएको टीका-अक्षता फुटपाथको घिसापिटान सङ्र्घर्षमा परी पुछियो कि भनेर नअलमलिनुस् । (यदि तपाईँ महिला मित्र भए) नआत्तिनुस्- घमाइलो दिनमा ढिकुरो डाँडामा अवस्थित मन्दिरको गजुर टल्किएझैँ हरदम चमचमाउने नाकको पुन्टे फुली त कतै पेच खुस्किएर झरेन ?

यसले के साह्रो अत्यायो भन्ने सोच्नुभयो होला । तपाईँलाई अत्याएर नेपालमा बिजुलीको बचेखुचेको आंशिक लोडसेडिङ स्वाट्टै हट्ने हो र ? भए त अत्याइरहन हुन्थ्यो ।

बल्ल यहाँ कुराको मेलो टीकाधारी निधार, फुलीधारी नाक हुँदै ओठको केस्रासम्म सर्‍यो ।
अब ठीक छ । बल्ल त म तपाईँको निक्खर हाँसोको छेउछाउसम्म आइपुगेँ । यो पानाभरि अब म तपाईँ र तपाईँकै हाँसोको सन्दर्भसँग खोतलिन्छु । आह् ! यसरी खोतलिँदा तपाईँलाई एक प्रतिशत पनि घाउ दिने छुइनँ, ढुक्क हुनुस् ।

सोध्छु है, तपाईँका ओठको युगल लेकभरि हाँसोको शीतल हिउँ छरिएको छ ? छ भने यो हिउँको मोटाइ कति सेन्टिमिटर होला ? ध्यानपूर्वक कहिल्यै नाप्नुभएको छ ?

वा हाँसोको पत्र-पत्र हिउँ बाफ भएर उडिसक्यो उहिल्यै ?

अब त कतै साथीभाइबहिनीसँग जम्काभेट जुर्दा यसो फिस्स औपचारिक मुस्कान फ्याँकेर हाँसोको कोटा भर्ने होला होइन ? यही त हो नि हिजो-आजको हाम्रो खाँटी दैनिकी । कि त हामीले हाँस्नको लागि व्यस्त सांसारिक चक्रबाट छुट्टी लिएर 'हाँसो प्रशिक्षण शिविर' मा पैँताला मोड्नुपर्ने होला ।

भनेको बेलामा धीत मरेर तिर्खा मेट्न नपाइने सहरी गर्मागर्मीमा धीत मरुन्जेल अन्तिम पटक कहिले हाँस्नुभयो ? सम्झना छ ? ल ठीकै छ, बिर्सनुभयो भने पनि बिर्सिएको त्यो अन्तिम कोकोहोलो रुवाइबारे त भन्नुस् ।

हामीले हाँस्न पनि भुल्यौँ, रुन पनि धक मान्यौँ । बरु मनैमन एक गुजुल्टो तर्कमा भुलाएर आफूलाई लैनू बाछालाई जस्तै खुट्टे डोरीमा जकड्याइरहृयौँ । अनि त गाईगोठको नाकै खिहिर्‍याउने गन्धपुरी संसार नै हाम्रो मन साम्य पार्ने तपस्यास्थल बन्छ ।

हाँस्दा बढी बाँचिन्छ रे ।
हाँस्दा अनुहारको हिस्सी खुल्छ रे ।
हाँस्दा सामुन्नेको व्यक्तिमा प्रभाव जम्छ रे ।
हाँस्दा भाग्यको ढोकाले हरपल पर्खिरहेको हुन्छ रे ।

कति-कति रे हरू....। र पनि हाम्रो के लाग्छ, हाँस्नै नआएपछि !?
हाँस्न सबैलाई मन लाग्छ । हाँस्नु भनेको सुखको थोरैतिनो गुणस्तर प्रमाणचिन्ह पनि हो क्यार ।
यसैले कसरी हाँस्ने भन्ने कुरामा हाँसोकै बारे सोचीसोची मान्छेहरू धुरुधुरु रोइरहेका भेटिन्छन् ।
हाँस्नै मन लागेर गला फुकाएर तपाईँ हाँस्न थाल्नुभए पनि बेसोमती र असभ्य भन्ने आरोप लागिहाल्छ, अनि त तयही लगामले तपाईँ आफ्नो ओठ टम्म बाँध्न पुग्नुहुन्छ । अब सभ्य हाँसो कस्तो तौरतरीका र रुपरेखाको हुन्छ, कसलाई सोध्ने ? सक्कली हाँसो कता खोज्ने ? सडकछेउका बिजुलीपोलमा हाँसोलाई वाणचिन्हले देखाउने सङ्केतपाटी कहाँनेर छ ? हाँस्न त पाइएन ठीकै छ, बकाइदा व्यवस्था गरिएको मानव अधिकारको पालना त हत्तपत्त नहुने संसारमा नामनिशान केही नरहेको हाासोको अधिकार कसरी पाइएला पनि ? तर छाती फुकाएर रुन लाग्दा पनि हुतिहारा र भुसुनाको जत्रो मुटु भएको प्याउलो-प्याउली भनिएला भन्ने डर !

त्यसोभए के त सिङ्गोमा हामी सबै मनुवाहरू जन्मिँदा बखतको एक हिक्का रोदन मात्रै हौँ ?

***
जुलाई २३, २००८ (नक्साल)