प्रेमको खोपमा जोर परेवा

“अब सँगै उड्न हामीलाई केही सहज होला है !”, चराले पखेटा टकटक्याए झैँ सर्टमा हल्का देखिन थालेको भुवा झार्दै उसको छेउमा फुसफुसाउन मन लाग्छ । यो कुरा सुन्न ऊ ठीक यतिखेर साथमा छैन ।

एउटै छानामाथि घाम तापिरहेका जोर परेवा वल्लो छेउ र पल्लो छेउमा बसेर घुरिरहे झैँ पिरो दूरी टाँगिएको छ हामीबीच । र पनि ऊ नहुँदा पनि उसको आत्‍मीयताको कसिलो बन्धनले रक्षाकवचको काम गर्छ । म त्यही आत्मीय अनुभूतिको झोलुङ्गोमा निश्फिक्री लोलाउन थालेको छु । भन्छन्-  कवि, प्रेमी र पागल यस्तै विचित्र खालका अनुभूति गर्छन् । आममानिस भन्दा अलिकता भाँचिएको कित्ता । अब गाउँमा आमासँग टेलिफोन कुराकानी गर्दा ‘आमा, म राम्रैगरी बिग्रिएँ’ भनिदिए हुनेभयो अब ।

उसले याद गरेर राखेकी छे, हाम्रो पहिलो वार्तालाप, भेटघाटको सुरुवाती बेला । ‘आज घरमा गुन्द्रुकको अचार बनेको छ’ देखि ‘किन यस्तो म जस्तो अभागी हुन्छ होला है मान्छे’ भन्नेसम्मको प्रसङ्गमा उसले सुनाउने वृत्तान्तको जुहारी कुनामा मैले कान थाप्दैआएको छु । ऊ बेलाबेला त्यही पुराना दिनबारे प्रसङ्ग सुनाउँछे, यस्तो भा’थ्यो है ! स्कूलकी जेहेन्दार र लगनशील विद्यार्थी जस्तै उसले यी सबै कुरा स्मृतिको एलबममा तास झैँ फिटेर राखेकी छे । बरू   मैँ पो हुँ हुस्सु ! मेरो मनको भित्तामा कतिखेर-कतिखेर उसको प्रेमिल पेन्टिङ टाँगियो, हेक्कै छैन । मन त्यस्तै हो मग्नमस्त मात्र हुन जान्दछ, हिसाब राख्दैन केही कुराको । म झरेँ पात जस्तै उसको आनन्द वनमा । एकदम पहेँलिएर ।

“आखिर वो भी फस गया हाऽ हा ऽऽ हा ऽऽऽ "

केही दिन पहिलाको कुरा - बिहे हुन लागेको आफ्नो पुरुष मित्रको बारेमा अफिसका सहकर्मी दाइ टिप्पणी गर्दै थिए । त्यो टिप्पणी केवल ठट्टा थियो या यथार्थको गह्रुङ्गो बिटा, खै बुझिनँ । मभित्र भने त्यही फस्ने कुरा हरियो रहर भएर मौलाउँदै गएको छ । मान्छेहरू अनेकौँ जमघटहरूमा प्रेम सम्बन्ध र विवाहबारे यस्ता तीता टिप्पणी, गुनासो, चर्चा विभिन्न अनुभवी मान्छेहरूकै मुखबाट सुन्छन्, र पनि आखिर किन होमिन्छन् सम्बन्धमा ? किन आफ्नो चोटपटकविहीन मनलाई गुडाइदिन्छन् बन्धन भनिने विवाहको झीरतर्फ ? मैं पनि त किन त्यस्तै हुँदैछु ? अब यस्ता कुरा ‘घर सल्लाह’को रूपमा उसैलाई सोधे हुने भएको छ मैले :) ।

सहरमा अरूलाई कत्तिको भावनात्मक संकट पर्छ कुन्नि, म भने बेलाबेला रुखिन्छु । सधैं यस्तै लाग्दै आयो, विभिन्न अवसररूपी चारो छोप्ने दौडाहामा लाग्नेहरूको फौज हो सहर । यहाँ मन, भावना भन्ने कुरा उच्चारण गर्नु पनि वाहियात हुन सक्छ । चोइटा मन लिएर कसैसामु सहानुभूति खोज्दै पुग्दा उपहारमा झन् हजार चोइटा  पाउन के बेर !  मान्छे नै मान्छेको चाङ लाग्ने सहरको कुनै चोकतिर मोटरसाइकल लड्दा त्यसैमा च्यापिएर निरुपाय लडिरहने बिचराहरूलाई  थुप्रै पटक सडक किनारबाट नियालेको छु । दया गरेर पनि कसैले सहारा दिँदै उठाइदिंदैन बाइक । मेरो पाइला पनि त त्यस्तो सहयोगी कार्यमा नसर्न थालेको धेरै भयो । यस्तो निष्‍ठुरी मनले म माया गर्न खोज्छु, माया पाउने आश गर्छु यो सहरमा ! खासमा निष्कपट र कमलो हुनुपर्ने मन-मुटु भन्ने चिजलाई पनि कुनै रिपेयर सेन्टरमा लगेर पानीको फोहराबाट सफा पार्नुपर्ने स्थिति छ । कुनै फर्निचर सेन्टरमा लगेर खाक्सीले चिल्याउनुपर्ने भएको छ ।

यस्तो सहरमा यस्तो खिया लागेर रुखिएको मनले खोज्ने रहेछ साथी । आफैँमाथि पनि पत्यार नहुने जाली सहरमा कसैमाथि पत्यार गर्न मन लाग्ने रहेछ । उसले आफूमाथि कति पत्यार गर्ला, माखेसाङ्लो जस्तै छ सम्बन्धभित्रको सुरुङ पनि । कता जोडिँदा कता पुगिने, नहिँडेको बाटोमा पाइला मोडिने । ‘होइन होइन’ भन्दाभन्दै नाटकीय मोडको बुई चढेर आखिरमा ‘हो’ मा परिणत हुने युगल आवाज । ‘अपरिभाषित’ सम्बन्धमा खुसी खोज्दै त्यसैमा ‘परिभाषा’ खोज्ने आशामुखी हेराइले यस्तै नतिजा दिन्छ कसैकसैको जिन्दगीमा । मेरो जिन्दगी त्यस्तै एकथान गन्ती गरिपाऊँ !

लेख्‍न खोजेको कुरा सायद यति टुक्रामा अँटाएन, अँटाउँदैन पनि । माया र सहृदयी भावको कुनै आकार पनि त हुन्न अँटाउनलाई । यो कुरा उसले बुझे मेरो लागि काफी । उसले मात्र । यही हो यो सहरमा अत्यासको भुङ्ग्रोमा खङ्ग्रङिएर प्रेमिल सिंचाइ खोज्दै भौँतारिएको मनको मायालु घोषणा । यो भौँतारिनुले अब कुनै ठेगानको बिन्दु पाए झैँ लाग्दैछ । त्यो टुङ्गोको बिन्दु ऊ नै हो ।

गुरुत्वबलको तागतमा ‘मोक्षान्त: काठमान्डु फिभर’

इन्फर्मल ग्यादरिङ हो, किताब छापिएर आएपछि २-४ जनालाई बोलाउँछु, भाइ पनि आउनू है ।

पुसको अन्तिमतिर कथाकार कुमार नगरकोटीको निम्तो उताबाट छुटेपछि यता मेरो पाठकीय खुसीको भक्कानो पनि छुटिहाल्यो । म त्यो जमघट हुने दिन कुर्न थालेँ । मेरो निम्ति उनको पुस्तकाकार पहिलो कथाकृति अतिप्रतिक्षित सूचीमा थियो । उनको फुटकर कथा प्रकाशन हुने समयदेखि नै म पाठकको नातामा उनीसँग गाँसिएको थिएँ । यो नाता बिस्तारै सहृदयी आत्मीयतामा पनि भिज्दै गयो । यो निकटता पारिवारिक न्यानोपनकै तहमा लिएँ मैले । कारण उनी पत्रिकामा प्रकाशित कथाका पानामार्फत मात्रै ह्यान्डसेक गर्ने अपरिचित कथाकार नगरकोटीबाट प्रत्यक्ष भेटवार्ता र सरसङ्गतमा झ्याङ्गिँदै गएका दाजु कुमार नगरकोटी भएर अवतरित भइदिए । अग्रीम निम्तो दिएको डेढ साता जतिपछि नभन्दै उनले स्वागत गरे, आफू बस्दैआएको स्थानीय बालकुमारी मन्दिरछेउ, ललितपुर ।  एउटा नेवारी खाजाघरको रसिक जमघट । 

‘कृतिको गुरुत्वबलले नै पाठक तान्ने हो, त्यसमा कति शक्ति छ’ भनेर एक समयको वार्तालापमा बखान्ने कुमारको नवीनतम कथाकृतिको गुरुत्वबललाई आँक्ने पाठकैपिच्छे फरक हेराइ हुन सक्छ । तर आख्यानमा दार्शनिक र ‘नागबेली गद्य’ भएको भिन्न स्वाद रुचाउने पाठकको निम्ति गुरुत्वबलको चुम्बकीय झड्का नै दिने तागत राख्छ कुमारको पुस्तकले ।  कथासङ्ग्रह ‘मोक्षान्त: काठमाडौँ फिभर’ को नामले पनि कुमारको प्रयोगशील र आउट अफ द ट्र्याक विशेषताको लेखनबारे छनक दिन्छ । नागबेली गद्य उनको लेखनशिल्पलाई हेरेर मैले दिएको नाम । साहित्यको रसास्वादन गर्ने पाठकको स्वादे जिभ्रो थरीथरीका छन् । त्यसमध्ये हामी चलनचल्तीको साधारण लयबाट बाहिर गएर लेखिएको अलि ‘बाउँठो साहित्य’ मन पराउने किसिमका पर्‍यौँ । सामान्य साहित्य र चानचुने शैलीको लेखाइले हत्तपत्त कक्रक्क पार्ने सामर्थ्य राख्‍दैन बाउँठो साहित्यको बानी परेको जिभ्रोलाई ।

पुस्तक छपाइ प्रक्रियामा रहेर लामो समयपछि निस्किएको मोक्षान्तले प्रतीक्षाको फलको मिठास दिन्छ । अधिकांश कथा पहिले विभिन्न पत्रिकामा छापिएका भए पनि तिनले ताजगी गुमाएको पटक्कै लाग्दैन । नयाँपनको नापनक्सामा ती विशिष्ट ठाँटिएका साहेब समान बसेको भान हुन्छ पढ्न थालेपछि । कथा भन्ने उनको टेक्निक र कथानक मोड विचित्र र बहुलट्ठी पनि लाग्न सक्छ कतिपयलाई । तर कुमारको सिद्धहस्त कलम त्यसैको लागि र त्यही वैचित्र्यलाई साहित्यमा सुस्वादु पार्न मैदानमा आएको हो भन्दा बढी हुँदैन । उनका प्रायजसो कथामा घाट, डेड बडी, पूर्वजुनी, व्यक्तिको रहस्यपूर्ण ऐतिहासिक पाटोले जाल थापेका हुन्छन् । फलस्वरूप पाठक त्यो जालमा अनौठो सयरको अनुभव बटुल्न जेलिएर मग्न हुन्छ । कथाकारले भन्ने कृतिको गुरुत्वबल पनि संभवत: त्यहीँनेर साबित हुन्छ । जस्तै : कथाकारले मृत वास्तविक पात्रलाई पनि सजीव बनाएर कथामा निम्त्याएका छन् । ‘अन्धकार’ कथामा एउटा रेष्टुराँमामा विदेशी साहित्यकार बनार्ड शा, अल्वेयर कामुज, भर्जिनिया वुल्फ लगायत र यता हाम्रा शङ्कर लामिछाने र भूपी शेरचनलाई भेला गराएर ती सबैलाई संवादात्मक पात्रको रोजगारी दिएका छन् कथाकारले । ती जम्मै पात्रहरू पहिलेका तत्कालीन यथार्थलाई कुतकुतीपूर्ण प्रसङ्गमा कहन्छन् । साहित्यिक चोरीको आरोप लागेपछि साहित्यबाट सन्यास लिने निष्कर्षमा पुगेका शङ्करलाई त्यो निर्णय फिर्ता लिन आग्रह गर्दा रिसले उनी फन्किएपछि सम्झाउने पारामा भूपी भन्छन् :

- नरिसा । भैगो । पारिजातलाई भेटिस् ? एक पेग थपूँ है त !

सङ्ग्रहमा समेटिएका एक दर्जन कथामा हरेकलाई भिन्न बुनोटमा उनेका छन् कथाकारले । सार्वजनिक कार्यक्रम, सभा-समारोहमा उत्ति झ्याम्मिन नरुचाउने उनका कथाका पात्र पनि उनीजस्तै रहस्यमय र छुपारुस्तम छन् । यस हिसाबमा आफ्नो विशेषता पात्रमा घुसाएर आफैँ औपन्यासिक जीवन बाँच्न चाहने लेखकको रूपमा समेत उनलाई मान्न सक्छौँ ।

अर्को उनको विशेषता हो, अनौपचारिक कुरा गराइको शैलीमा पाठकलाई बीचबीचमा सम्बोधन गर्दै कथानक मोडमा प्रत्यक्ष डोर्‍याउँदै लैजाने । त्यसरी डोर्‍याउँदा घटना र परिवेश कतिपय ठाउँमा सचित्र छाउँछ पाठकीय मस्तिष्कभरि । शीर्षक कथामा काठमान्डु उल्लेखित भए जस्तै प्रायश: कथा काठमाडौँकै परिवेशमा दौडिन्छ । उत्तरआधुनिकताको हौवा नेपाली साहित्यमा खुब चलेको छ पछिल्लो समयमा, कुमारको यो सङ्ग्रह पढेपछि उत्तरआधुनिक साहित्य यस्तै केही होला भन्ने स्वाद मन-मगजमा छापिन सक्छ । रत्‍न पुस्तक भण्डारले प्रकाशन गरेको २६५ पृष्‍ठको किताबको लागि २७५ रूपैयाँ खर्चिँदा आस्वादनका हिसाबले पूरै असुल हुन्छ पैसा ।

यसै ब्लगमा पहिले प्रकाशित कुमार नगरकोटीबारेको व्यक्ति चित्र (सहरमा एउटा खेलाडी) र उनीसँगको वार्ता (स्रष्टाहरूमा साहित्यिक भाइरस छन्) पढ्न सक्नुहुनेछ ।

जसले हान्यो, त्यसले जान्यो

शुक्रबारे बिदाको दिन, कहिले साथीहरूसँग जोसिएर त कहिले एक्लै टहलिन मन पर्छ । सधैँ हतारमा बग्नुपर्ने टेलिभिजनको कामबाट यसो छेउ लाग्दै हप्‍ते बिदा मनाउँदा आफूलाई पूरै सुस्त बनाउन मन लाग्छ, स्क्रु ढिला भएको मेसिन जस्तै ।

अन्य पेसा-व्यवसायको मान्छेलाई पनि त्यस्तै हुँदो हो । बिदाबाट ताजगी बटुल्दै आफूलाई रिचार्ज गरी फेरि पुरानै कामकाजी रफ्तारमा फर्किनुपर्ने नियति । फेरि मनाउन पनि हामी नेपालीले मनाउने बिदाको खाकाअन्तर्गत कति नै पो फराकिलो सुविस्ता हुन्छ र ? जे कुरामा पनि आर्थिक सीमाले ‘भिलेन’को काम गर्छ । तर हाम्रो मनकारी स्वभाव जाती छ, बिदाको दिन साथीभाइ र घरपरिवारको साथमा बस्न पाएकै खुसीमा हामी चङ्गा बन्छौँ ।

यस्तै मेसोमा कोठामा चिया समेत नखाई जनवरी ७ को शुक्रबारे बिहान निस्केको थिएँ सडक सफरमा ।  नक्साल-हात्तीसार-कमलपोखरीको नियमित रुट पछ्याउँदै पुतलीसडकबाट बागबजारको मोड समातेँ । रत्‍नपार्क अगाडिको शान्ति वाटिकामा पुग्दा गणेशमानको सालिक पछिल्तिर रानीपोखरीको किनार छेउमा मान्छेहरूको गुरुम्म हुल देखेँ । पचहत्तरै जिल्लाका थरीथरीका मान्छेहरू भेटिने भनेर रत्‍नपार्क क्षेत्रलाई चिनिन्छ । कस्ता मान्छे कुन नियतले वा कस्तो सद्‌भावले ओहोरदोहोर गर्छन्, अनुमानसम्म गर्न गाह्रो पर्छ । उसै त सहरी परिवेश, कसैलाई भर र पत्यार गर्न नसकिने माहौल मानिन्छ, त्यसमाथि विरानो मान्छेका लागि पनि चिनो लगाउने जस्तो साझा ठेगाना बनेको र राजधानीको सवारी आवागमनको मियो ठाउँ - खुला र अस्तव्यस्त रत्‍नपार्क क्षेत्र । त्यस्तो ठाउँमा बिनसित्ति कसैले केही फतफताए पनि छिनमै मान्छेहरू गोलबद्ध भएर कुनै भाग छोप्न झैँ जम्मा भइहाल्छन् ।

त्यही पनि फुर्सदको दिन यत्तिकै बरालिन निस्किएको म के रहेछ त्यो हुलमा भनेर उतै मिसिन गएँ । देखेँ – दुवै हात कक्रक्क परेको अवस्थामा रहेको २२-२४ वर्षको नौजवानको शव । एकाबिहानै यस्तो दृश्य देख्दा भाउन्न भयो । मन अमिलिइरह्‍यो । को हो, के भएर मरेको हो केही पत्तो छैन । छेउमा दुई जना प्रहरी थिए, उनीहरू पनि असमञ्जस अवस्थामा थिए । शव रहेको ठाउँदेखि  थोरै पर युवा बाहुल्य रहेको भीड त्यो युवाको मृत्युको सन्दर्भमा सहरी क्षेत्रको (अ)सुरक्षा स्थिति र व्यक्तिगत रूपमा अपनाउनुपर्ने सतर्कताबारे चर्चा गर्न थालेको थियो ।  एक प्रहरी जवान पनि भीडको आडैमा उभिएर राज्यको बेकम्मा सुरक्षा व्यवस्थाबारे भीडमा सहभागीहरूले उडाएको खिल्लीको साक्षी बन्दै मुस्कुराइरहेको थिए । तर उनले नाकमा लगाएको मास्कले गर्दा त्यो मुस्कान खुलेर प्रकट हुन सकिरहेको थिएन ।

दुर्बल  संयन्त्र र अपराधी संरक्षणको संस्कार भएपछि तमासे नभई के गर्ने !

यी उभिएर हेरिरहेका साम्बाहाम्फे थरका प्रहरी अधिकारीलाई ती युवक के भएर मरेका रहेछन् भनेर जिज्ञासा राखेँ मैले । “पिटिएर मरेको हो ?”, बुझ्न खोजेँ ।

“काँ हुनु, जाडोले कठ्याङ्ग्रिएर मरेको हो”, निश्चिन्त भएर सुनाए तिनले । हुन पनि एउटा हात बटारिएर कुमसम्म पुगेको र अर्को हात खुम्चिएर अघिल्तिर आएको थियो । तर ज्याकेट र पाइन्ट लगाएको अवस्थामा र राजधानीको अरू ठाउँमा ओतिएर बस्न मिल्ने सुविधा हुदाहुँदै  ऊ खुला आकाशमुनि पछारिन किन आयो होला ?   जाडोले नै कठ्याङ्ग्रिएर मरेको हो भन्ने सत्य हो भने पनि त्यो कल्पना गर्दा मात्रै पनि आङ सिरिङ्ग भयो । यस्तै हो यहाँ वर्गीय भिन्नता – कोही भोको पेटमा मर्छन्, कोही धेर खाएर पेट ढाडिएर !

“आफ्नो सुरक्षा आफैँ गर्न सक्ने हो भने आफ्नो खैरात छ, नत्र छैन ।” एउटा बोल्यो ।
समर्थनमा गुञ्जन सुनियो युवाहरूको ।

प्रहरी र राज्यको सुरक्षा संयन्त्र उनीहरूका लागि ठट्टा बनेको थियो । राजधानीका सुनसान खालका एक-दुईवटा ठाउँको नाम लिएर उनीहरूले ती ठाउँमा एक्लैदुक्लै र रात-बिरात नहिँड्नुमै आफ्नो कल्याण हुने निष्‍कर्षमा पुग्दै थिए सबै । यसैगरी सहरमा सबैजना आ-आफ्नै सुरमा रहेकाले एउटाको वास्ता र फिक्री अर्कोले नगर्ने अरूलाई जेसुकै परे पनि मूकदर्शकमा सीमित हुने चलनबारे चर्चामा बत्तिंदै थिए सबै । मृतक युवाको अनुहार हेर्दा पिटाइबाट मरेको जस्तो हलुका रक्ताम्य थियो । त्यो युवा पिटिएर मरेको हो कि भने गाइँगुइँका बीच यहाँ जसले जसलाई पिटे पनि, पिटपाट गरेर कतै गयो भने गको गयै हुने, कुनै कारबाही र सोधखोज कतैबाट नहुने व्यङ्ग्य पनि आयो । जुन व्यावहारिक रूपमा तीतो यथार्थ पनि बनिआएकै छ ।

”यहाँ त जसले हान्यो त्यसले जान्यो भन्ने अवस्था छ ”, 
समाजमा  बदमासहरूको बोलवाला रहेको र त्यो बदमासीमा राज्यको प्रशासनले पनि आँखा चिम्लिएर अनुमोदन  गर्ने जस्तो प्रवृत्तिप्रति लक्षित गर्दै बोले अर्का ।   

हामी पनि रमिते ! : सहयोगी होइन दर्शक बन्ने सहरिया प्रचलन

दुई जना सडकमा जुधिरहेको छ भने पनि यहाँ त छुट्याउने कोही हुन्नन्, छेउमा उभिएर भिडेको हेर्नेको लाइन पो लाग्छ  भन्ने टिप्पणी गर्‍यो पछाडि झोला भिरेको अलि टाठो युवकले । हुन पनि हो, बरू गाउँतिर छुट्याउँछन् जुधिरहेका दुवै पक्षलाई समाएर । सहरतिर त छुट्याउन पनि मान्छेहरू कसरी अगाडि सरून्, जुधिरहेका मान्छे को कस्ता छन्, कतिसम्ममा खतरनाक हुन सक्छन् ती र के निहुँमा भिडेका हुन् भन्ने खुट्याउन पनि सकिन्न ।  यसकारण उनीहरू चुपचाप आफ्नो बाटो लाग्छन्, या त रमिते बन्छन् । यही सहरमा छु आफू पनि । आफू पनि दर्शकहरूमै परिणत हुँदै गए जस्तो लाग्दैछ ।  

शव वाहनमा हाल्न मृतकलाई लैजाँदै प्रहरी

खासमा त्यो बिहान मृत्यु जत्तिकै चिसो थियो । त्यही बोध गर्दै थिएँ फर्किँदा ।

लजालु उनी !

उनलाई लाज लाग्छ । लाज लागेपछि लजाउन पाउनु मौलिक हक हो !  यसर्थ स्वाभाविक हो, उनी लाज मान्छन् । मण्डपमा बसेकी कुनै बेहुली वा हतकडी लगाएर अनुहार छोप्न असमर्थ कुनै अभियुक्तको कुरा होइन यो । हाम्रै कामचलाउ प्रधानमन्त्री माधवकुमार नेपाल लजालु भएका छन् । मुलुक हाँक्ने जिम्मेवार व्यक्ति लाजवन्ती झार जस्तै लल्याकलुलुक बन्ने गरेपछि अरू सर्वसाधारण मनुवालाई पनि धक फुकाएर लजाउन छुट भो ! मुलुकमा संघीय राज्य कसरी मिलाउने भन्ने बहस चलिरहेको बेला आजकाल ठाउँ-कुठाउँ स्वायत्त प्रदेश घोषणाको लहर चलेको छ, मिल्छ भने अर्को एउटा पनि घोषणा गरिदिए भैगो - लजालु गणराज्य । 

डेढ वर्षभन्दा बढीको प्रधानमन्त्री कार्यकालमा उनी यस्तो लजालु सायद कहिल्यै थिएनन् । प्रधानमन्त्रीमा निर्वाचित भइसकेपछि सपथ ग्रहणका लागि पिताजीको साथ लागेर राष्ट्रपति भवन पुग्दा पनि उनी लजाएनन् । बरू पदीय ठाँट झिक्दै गमक्क परे । प्रतिपक्षी दलको आलोचनाको अस्त्र र कति-कति कोप झेल्दा पनि गम्किन नछाडेका कामचलाउ सरकारका यी हेडसर बल्ल यतिखेर आएर लजाए । कारण थियो – मुलुकको विद्युत् लोडसेडिङ समस्या । (प्रधानमन्त्री लज्जावती भएको खबर पढ्न यहाँ पसौँ । वर्षौ‌देखि कुरा गर्दै आए पनि लोडसेडिङ समस्या हटाउन नसक्दा लाजैमर्दो भएको अनुभूति गरेछन् प्रधानमन्त्रीले । लज्जा गहना हो भन्ने कुरो यतिखेर भए पनि बुझेछन् उनले । तर लज्जा कसको र कुनबेलाको गहना हो  भन्ने विश्‍लेषण उनैले ढिलो-चाँडो गर्लान् । अहिले त लजाएरै फुर्सद छैन उनलाई ।

विभिन्न मन्त्रालयका सचिवहरूसँगको बैठकमा प्रधानमन्त्री लजाएनन् मात्रै, सुरिलो कण्ठ खोलेर कुर्लिए पनि । पर्यटन वर्षको सन्दर्भमा राजधानीको फोहोरमैलाको समस्या, सहरमा भवन निर्माणको संहिता, निर्यातमूलक उद्यम विकास लगायतका समस्याको पोको खोतल्दै ठीकठाक पार्न प्रधानमन्त्रीले सचिवहरूलाई निर्देशन दिए । यस्तो लाग्थ्यो ठूलाबडा पदमा बस्नेले गर्ने काम त यही अह्रनखटन नै हो कि के हो ? थर्कायो, काम भइहाल्यो, जागिर पाक्यो ! लजाउने र थर्काउने मात्र यिनको काम हो भने राज्यको ढुकुटी धमिराको घर जस्तै खोस्ट्याएर किन पाल्नुपर्‍यो यिनीहरूलाई ? यस्तै सोच्लान् मुलुकका लाटा-गाँडाहरू ।  धन्न ! तर बेपर्वाह लजाएर, क्रुद्ध भएर कार्यकारी उच्चतम तहको मनुवा सरकार चलाइरहेछ ।