रोपाहार बनेर आऊ है !

प्रिय पल,
हेर न, समय नामबाट 'पल'मा रुपान्तरण गरेँ तिमीलाई । प्यारी पल । सुहाउँदो छैन त ? हतारको दुनियाँमा छोटो नाम । फेरि एकपल्ट (सायद) शब्दका शूलहरूले दुखाउन आएको छु । धेरैपछि यसरी आएँ । कुनै न कुनै बहाना खोजेर झटारो फ्याँक्ने मेरो चाललाई यसपाली पनि सदाझैँ स्वागत गरेर हेर्न सक्छौ-सक्दैनौ, म हेर्नेछु । के गर्नेछ्‌यौ तिमी, म पक्का हेर्नेछु । तर पहिलेजस्तो अब त म कहाँ रहेँ र ? म त अब तिमीलाई धर्मको भावले हेर्ने त्यस्तो प्यारो भइसकेँ । र पनि तिमीलाई सताएर आत्मीयता जाँच्ने नै छु । उसै पनि अचेल मलाई परीक्षा लिन मन लाग्छ । थाहा छैन, खोइ किन ? जिन्दगीभरि आफूले परीक्षा दिइरहनु अनि दिइरहनुपरेको बदलास्वरुप म यसरी प्रस्तुत भएको हुँ कि ? हुन सक्छ । उसो भए त बदलाको तीर ताक्ने मेरो मन कतिविघ्न हिलाम्मे रहेछ है ! असार-साउनको खेतका गह्राहरूजस्तै...। हिलाम्मे हिलाम्मे... ।

यतिबेला मौसम पनि त रोपाइँकै छ । सर्वत्र हिलाम्मे खेतको लागि ताउरमाउर । भर्खरै असार १५ को धान दिवस पनि हामीमाझ गुज्रिएर गयो । त्यस दिन दही-चिउरा-आँपको त्रिखुराकमा तिमी साँझपख भए पनि रमाएको थाहा पाएँ । सुनेर मलाई पनि गुलियो लाग्यो । मानौँ तिमीसँगै मेरो जिब्रो जोडिएको होस् । इन्द्रियको संवेदना हाँगा बनेर मानौँ तिमीसम्मन् झ्याङ्गिएको होस् । खोइ, जे भनेर मिलाए पनि ट्वाक्कै मिल्छ हामीबीचमा । उपमा, रुपक, वक्रोक्ति सबैसबै । भोलि के लेखेको छ कुन्नि हाम्रो ? तर भावीको लेखालाई 'ल है यस्तो लेखेको छ मेरो भाग्यमा' भनेर आजसम्ममा कसले पो प्रमाणमा देखाउन सकेको छ र ? कसैको टाउकोमा कागजको एउटा चिर्कटोसम्म फेला परेको खोइ त आजसम्ममा कुनै मिडियाले फुकेको ? अतः काकी र हजुरआमाले हेरेको चिनाको कुरा निकालेर यस्तो रे उस्तो रे तिमी नभन, हामी आफ्नो लेखा आफैँ कोर्दै अघि बढौँ ।

सुन न पल,
यसपाली रोपाइँको पर्वमा रम्न पाइएन । गाउँतिरको गोरेटो भुलिएर सहरतिरै फोहोरको डङ्गुर हेर्नमा रमिता पाइयो । नत्र ताछेको र हिलो भरेर चिल्याएको आलीको डिलमा उभिएर रोपाहारहरूको हात छुपछुपु हिलोमा गाडिँदै अनि फेरि बीउ फुकाउनमा लम्किएको दृश्य हेर्न कम्ता जोश हुन्नथ्यो । त्यो जोश नव निर्माणको आसले भरिएको मनबाट फुत्रुक्क खस्दै आँखामा रङ्गिन्थ्यो । मङ्सिरमा धान पाक्ला अनि गोरुको दाइँबाट सुरुरु सुनजस्तै चमकले धान आँगनमा जम्मा होला, नव निर्माणको यस्तैयस्तै आस ।

यसपालीको मौसममा सिउसिउ पिरो मान्दै खाइने न गुन्द्रुकको अचार, न उसिना चामलको फुलिएको भात ! उसिना चामल र गुन्द्रुकको अचार खानलाई भए पनि खेतालाको हूल जम्मा हुने रोपाइँ कहिले होला भन्ने लाग्थ्यो बालापनमा । अनि त रोपाइँ सुरु भएपछि खेतालाहरूको लागि खाजा बोकेर हुर्रिँदै खेततिर लम्कियो र घरमा खान छाडीछाडी रहर लागेर आफूले पनि रोपाहार र हलीसँगै टपरीमा गुन्द्रुक र भात खायो । रहरैरहरमा फुच्चा गोडाले फुत्रुक्फुत्रुक् उफ्रिँदै बाउसे बनेर हिलाम्मे गह्रामा टुटुल्का उठेका मकैका ठुटा जराहरू थिच्यो, माटाको डिल सम्यायो । बुबा पनि छोराले काम गर्‍यो भनेर दङ्ग पर्नुहुन्थ्यो, आफू हिलो खेल्न पाएकोमा झनै महादङ्ग ! अब त त्यो सब कहाँ र ?

मेरी पल,
कुनै वर्ष हामी सँगै हौँला । मिलेछ भने आऊ है रोपाहार बनेर । त्यतिबेला मुख्य बाउसे म आफैँ गर्नेछु । अनि तिम्रो लागि आलीबाटै तिमीसम्म बीउ हुर्‍याइदिउँला । बीउ हुर्‍याउँदा जिउमा छिटाछिटी हिलो लागेमा नरिसाऊ है, हिलोले समेत नपत्याएको रोपाइँ पनि के रोपाइँ ! अनि खाजा पनि गम्छाले बाँधेर बेलैमा थपक्क आलीको डिलमा ल्याइपुर्‍याउँला । गुन्द्रुक र उसिना चामलको भात निल्न नसकेमा नआत्तिनू, तिम्रो लागि मात्र बोनसस्वरुप मस्यौराको झोल हुनेछ । अनि त्यतिबेलै झरी परेमा केको पीर, कुनै रोपाहार दिदीको घुम बोकेर तिमीलाई ओढाउँला । आउनू है आउनू रोपाहार बनेर । म पनि तिम्रो रोपाइँमा पर्म तिर्नेछु ।
***
जुलाई २, २००८ (नक्साल)