समयको इजलासमा साक्षी बस्नु

ब्लगमा आँधीबेहरी उराल्ने उच्च सोच नभए पनि मन्द भाकाको बतास भने सधैँ चलिरहोस् भन्ने इच्छा हुन्छ । तर केके कुराले अलमल्याउँछ-अलमल्याउँछ, त्यो इच्छा इँजारबीच किचपिचिएर आपत्को बेलामा उपयोगमा ल्याउन नकिएको नगद नारायणजस्तो बेकामी बन्छ । अनि त ब्लगको आकाश पनि खाली, मनको काराबास पनि कस्तो-कस्तो नियाँस्रो ।
कहिलेकाहीँ लेख्‍ने कुराहरू धेरै भएर पनि आत्तिएर कुन कुरा पहिले लेख्‍ने भन्दाभन्दै सबैथोक भाँडिन्छ । मूडको त कुरै नगरौँ, लेख्‍ने वातावरण भएर लेख्‍न बसेको बेला मूडको बच्चो डाइनोसरझैँ अलप हुन्छ । अनि लेखाइको कुरा आपत्तिजनक हुने समय (जस्तै हिँडिरहेको बेला, साथीहरूसँग चिया उत्सव मनाइरहेको बेला) मा भने यो मूड सितारको तारमा राग जमेजस्तै झनझनाएर आइरहन्छ । जीवनजस्तै उबडखाबड लेखनको रीत पनि ।
CaFe मा मेरो नयाँ चलखेल धेरैबेर नदेखेपछि साथी समृद्धिले त जोडै गरेर झटारो हान्नुभयो- 'कवितामा जस्तै ब्लगलाई पनि श्रद्धाञ्जलि दिएको हो कि क्या हो' भनेर । साथीको जिज्ञासासूचक थपथपाहट पाएपछि कोही त छन् चासो दिनेहरू भन्ने लागेर हितैषी भावले मन गदगद भयो । अर्कोतिर दुःख पनि लाग्दै थियो, साँच्चै यो त कुम्भकर्णलाई बिर्साउने सुताइ भो मेरो भन्ने लाग्यो । कतिलाई ब्लगको पछिल्लो प्रकाशन 'म एउटा श्रद्धाञ्जलि' कवितापछि (थाहा भएन कतिजनाले पढ्नुभयो ।) यत्तिकाबेर केही चालचुल नदेख्दा साँच्चै बबुरो कतै श्रद्धाञ्जलिकै स्थितिमा पुग्यो कि भन्ने पनि लाग्यो होला । जे होस्, सरोकारविहीन यात्रा भए पनि फेरि जोड्दै यसरी आएको छु ।
यसो सोच्दा यसबीचमा समयलाई शब्दमा उन्ने संयोग छोप्न नसके पनि समयको साक्षी बस्ने काम भएछ । हामी लेखापढीको विविध काममा खिइनेहरूलाई एउटा दृष्टि भए पुग्छ, त्यसैलाई बहना बनाएर तुष्टिको किनारा छुन हामीलाई काफी हुन्छ । त्यही तैराइमा मैले यसपाली आफूलाई बगाइदिएँ । कति कुराहरू नदेख्नुपर्ने देखेँ, अर्थात् देखिनुपर्ने कुराहरू देखिनँ होला । दसैँको मुखमा देशको विविध ताल र तरङ्गहरू देखेँ । साक्षी बस्नु भनेको आफ्नै जमिसकेको रगतलाई बगाउन बरफले डाम्नु-डामिरहनु रहेछ । यसपाली त्यही भोगेँ ।

***
सेप्टेम्बर ४, २००८ (नक्साल)