रफ्तारको बसबाट Viewfinder

फोटो खिच्ने पनि नशा नै रहेछ । यसपटक अफिसमा ८-१० दिनको बिदा लिएर पूर्वी नेपालतिर लाग्दा यो नशा अझ प्रकट भयो । मैले खिचेका केही तस्बिरमा मन भुलाएका काठमाडौंका साथीहरूले ‘ल, उताबाट राम्रा फोटो ल्याउनू है’ भनेर कोसेली फर्माइश गर्दै बिदाइका हात हल्लाएका थिए । आफू पनि त्यही सुरमा थिएँ । काठमाडौंमा कोठा र अफिस गर्दा पनि ब्याग र खल्तीबाट हत्तपत्त क्यामेरा छुट्दैनथ्यो । साधारण खालको प्वाइन्ट एन्ड सुट क्यामेराबाट कति नै राम्रो फोटोको आश गर्न सकिन्छ र, तर सम्पत्तिको नाउँमा भने झैं आफूसँग त्यही कम्प्याक्ट डिजिटल क्यामेरा छ । सानो आँखाबाट राम्रो र असल दृश्य हेरे जिन्दगीको सार हुन्छ भन्ने उखान मेरो क्यामेराको हकमा लागू गर्नुपर्ने देखिन्छ ।

पूर्वको यात्रामा पहिलो पटक झन्डै-झन्डै पूर्वी नाकामै पुगेँ यस पटक, झापाको चन्द्रगढी । त्यहाँ एकदिनको बसाइपछि उदयपुर जिल्लास्थित घर फर्किने बेला गुडिरहेको बसबाट खिचेका तस्बिर यस्ता आए -

सप्‍तरीको धानखेतीको विशाल फाँटले आँखालाई लामो समय फुर्सद दिएन । जता पनि पहेंलपुर संसार । त्यसअघि कोशी नदीको छालहरूसँगै बगियो । बस रोकिएर केही समय त्यतातिर पैदल टहल्न पाएको भए अझ कति शीतल बटुलिन्थ्यो होला । तर टाढा बग्दै गरेको डुंगालाई क्यामेराको भ्युफाइन्डरमा बल्लतल्ल समेट्न पाउँदा पनि ठूलै युद्ध जितेको भावमा मक्ख हुनुपरेको थियो ।

तीन वर्षअघि कोशी नदीको तटबन्ध भत्किएपछि भएको विनाशको अवशेष अझै छ सुनसरीमा । कोशी बाढीअघिका थुप्रै जमिन्दारहरू बाढीपछि एकाएक सुकुम्बासी बने । हजारौं बिगाहा खेतीयोग्य जमिन बालुवाले पुरेपछि मरुभूमि जस्तै देखिन्छ त्यो क्षेत्र ।

राजमार्ग पनि सामान्य मर्मत गरेर सञ्चालनमा ल्याइएको रहेछ । झापाको भद्रपुरदेखि गुडेको म चढेको त्रियुगा ट्राभल्सको बस पनि उदयपुर सदरमुकाम गाईघाट पुग्ने हतारोले सडकको खाल्टाखुल्टीबाट जोगिएर अघि बढ्दै थियो । तीन वर्षअघिको कोशीको घाउ भोगेकाहरूले ढुक्क हुन पाएका छैनन् । अझै पनि वर्षायाममा कोशीले आसपासका बासिन्दालाई नमीठो गरी जिस्काउन छाडेको छैन । कोशी ब्यारेजमा खतरासूचक रातो बत्ती बल्दा सर्वसाधारणको मुटुले ठाउँ छोड्छ । तर यो अब बानी पनि भइसकेको छ ।

 

 

 

 

 

र यिनी हुन् – मैं चढेको बसमा मभन्दा अघिल्लो सिटमा बसेका यात्रु । यात्रा अवधिभर यी अधवैंशेसँग बोलचाल भएन । बसको झ्याल बाहिर कुनै सपनाको खोजीमा फैलिरहे जस्ता उनको आँखाको भाव त पढ्न सकिनँ, ऐना-झ्यालमा देखिएको उनको प्रतिविम्ब भने लोभलाग्दो लागेर तस्बिरमा समेटिहालेँ । सिट नपाउन्जेल मेरै सिटको सामुन्नेमा उभिएका उनको अनुहार सिट पाएपछि पनि उस्तै उदास देखिन्थ्यो ।