नेपथ्य

ठ्याक्कै दुई महिना भएछ ब्लगमा अक्षर नकोरलेको ।

फुटेको एउटै अक्षर पनि नलेख्दा मन उप्किए जस्तो, छाती रित्तिए जस्तो लागिरह्यो । यदाकदा ब्लग लेख्न बस्थेँ र विचारशून्य भएर टोलाउँथेँ । यद्यपि स्पष्ट भइरहन्थेँ आफूमा, लेख्नुपर्ने कुरा कति छन् बाबै ! यही धेरै कुरा भएर हो वा मुड नआएर हो, यसबीचमा लेख्न सकिनँ ।

लेख्ने समय र मनस्थितिलाई अलिकता गाँज्यो होला न्यु मिडिया भनिने फेसबुक र ट्विटरले पनि । केही साथी भन्थे – ब्लगमा लेख्ने कुरा स्टाटस र ट्विट लेखेर भुसुक्कै सकिस् !

आफूलाई लाग्थ्यो – दिमाग भनेको भाव र विचारको कारखाना न हो । एकथरि कुरा स्टाटस र ट्विट बनाए पनि अर्कोथरिलाई ब्लगमा राखूँला भन्ने लाग्यो । तर, किन हो लेख्ने मुड सुनसान रह्यो ।

यो दुई महिनाको एकान्तवास र नेपथ्यको यात्रा निकै लामो लाग्यो । पीडादायक पनि । कता-कता बोलिरहे पनि ब्लगमा नबोल्दा आफूमा चिन्तन र आवाज नै छ कि छैन जस्तो प्रश्नले घोच्ने गर्छ । जुनसुकै विषयमा विचार पोखे पनि आफूसँगको कुराकानीका रुपमा लिएको छु सधैं ब्लगलाई । आफूलाई भेट्छु यहाँ । अस्तित्वबोध हुन्छ शब्दकोशको यो पानामा ।

यसबीचमा नयाँ-पुराना केही पुस्तक पढेँ । केहीको समीक्षा लेखेँ अखबार/पत्रिकामा । केही राम्रा फिल्म हेरेँ । कबड्डी, हाइवे, क्विन, टु स्टेट्सले मनमा छाप पारे । यो अवधिमा राम्रा मान्छेसँग नारिएर पनि हिंडेँ । प्रेम जस्तो केही झिल्कोले औंल्यायो छातीभित्र र मैले आफूभित्र फेरि मुटु फेला पारेँ । बाँच्ने दौडका क्रममा बाँचिरहेको छु भन्ने कुरा नै चटक्क बिर्सेर बेहोशीको यात्रा अँगाल्ने हुस्सुराम हुनबाट अलिकता जोगिएँ त्यो साथले । क्यामेरा भिरेर जानी-नजानी फोटो खिचेँ फरक ठाउँ, अनुहार र समुदायको । क्यामेराको लेन्समा आफ्नो मुहार कहिल्यै नपारे पनि आफूले ताकेका दृश्य आफू देखिए जस्तै छ्याङ्ग लागिरह्यो ।

यी विभिन्न व्यस्ततामा पनि मैले पाएँ आफूलाई । सायद ब्लग लेख्दाको जस्तै मन चंगा पार्ने प्रयास हुन्थ्यो ।  खुसी र आनन्दमा त मान्छेलाई आफू बाँचेको अनुभूति हुने हो नि !

तर, लेख्दा जुन रुपमा हामी मन-मगज नै टाठो बनाएर, चेतनालाई सोहोरेर विचारको एउटा पुञ्ज बनाउँछौं र मन शान्त हुने गरी पोख्छौं नि आफूलाई, ती विभिन्न कर्ममा उत्तिको शान्ति मिलेनछ क्यार । केही छुटे जस्तो लागिरह्यो ।

अब नेपथ्यको यो मौन व्रत तोडेँ । नियमित लेख्छु अब ।