‘रिटायर्ड’ मुखियाजी

भित्तामा लस्करै सजिएका छन् चित्रहरू। एउटा क्यानभासमा भूकम्पले भत्किएको अवशेषमुनि एक अधबैंसे छन्, खुइय्य सुस्केरा हाल्दै टुक्रुक्क बसेका। न ओढ्ने छानो छ, न टेक्ने जमिन। न त छ समाउने हाँगो नै। भित्ताको अर्को छेउमा केही बालकहरू खुब ध्याउन्नले गुच्चा खेलिरहेका छन्। गुच्चा झैं गुड्दै आउने उनीहरूका लागि सिङ्गै पृथ्वी छ, भोलिको चमक बोकेको।

अब त सबथोक सकियो भन्दै गरेको संसारमा आशाको रहरलाग्दो लहरा छ।

दूरी

अचेल हेरिन्न पल्लो घरको झ्याल

खोलिन्न संवादको आत्मीय पर्दा

मौन एकदम मौन छन् चौतारो र फल्चा

बोल्दै नबोलिने हैन

बोलिन्छ- ‘देखभेट नै हुन छाड्यो त !’

देखभेट हुँदै नहुने पनि हैन

हुन्छ जम्काभेटहरूमा

तर भेटहरू साँचो अर्थमा भेट्दैनन्

एउटै घर

एउटै कोठा

एउटै बिछ्यौना

यत्रतत्र उभिन्छन् पर्खालहरू

चिमोट्छन् एक्लोपनले

प्रियजनभित्र भेटिन्न

प्रिय मन

खासमा डिजिटल भित्तामा पो छ सबथोक

छामिन्छ त्यहीँ-

अर्को समाज

अर्को शहर

अर्कै गाउँ

अर्कै महानगर

अर्कै देश

पल्लो ग्रह

ब्रह्माण्ड

पग्लिन्छ त्यहीँ नौनीभन्दा कमलो भावना

भेटिन्छ कतै नभेटिएको हार्दिकता

अदृश्य भुलभुलैयामा हुन्छ गहिरो लगाव

भ्रमले पाउँछ सम्पूर्ण विश्वास

छेउकै र साथैका कुरा छुट्दै जाँदै छन् …

धेरै के भन्नु !

हामीले पनि त

एक-अर्काको मुहार राम्ररी नहेरेको

जुग भएछ है !