धरहरा ( कविता)

तिमीले दिएको उपमा-
नियाल्छु आफूलाई अनि पाउँछु
बिस्तारै जग खनिँदै गरेको
ठीक त्यही
'धरहरा' ।

तिम्रो दृष्टिप्रति एकोहोरिँदै
हेरिरहेको छु म
आफैँभित्रको धरहरालाई

जगहरू भर्खरभर्खर खनिँदै छन्,
त्यसमाथिका तल्लाहरू
बिस्तारै बिस्तारै
थपिँदै छन्
एक...
दुई...
तीन...
चार...
पाँच गर्दै
लाखौँ लाख
अनुभव, विश्‍वास, घृणा, द्वेष
कति-कति
झन् झन् मजबुत हुँदै छन्,
अग्लिने क्रममा
आफ्नो वरपर
पुलुक्क-पुलुक्क हेर्छु
देखिँदैन सबैथोक
एकै दृष्टिमा

इँटाहरू झन् थपिरहेछु
बढिरहेका छन्
तल्ला ह....रू....
बिस्तारै बिस्तारै
चुली-चुली
अग्लिँदै झन् बढिरहेछ
अनियन्त्रित तरिकाले
बिना रोकतोकको मलजल पाएर
अनगिन्ती तल्लाहरूमा

पाउँदिनँ कतै आफ्नो अस्तित्व,
अस्तित्वविहीन बहकावमा
हावाभरि उडिरहेछु
म हराउँछु त्यहीँभित्र,
आफ्नो अणुअणु
पाइरहेछु तिमीभित्र,
ऊभित्र, सबैभित्र

हेर त,
तिमीले देखेको
मभित्रको असम्भव धरहरा
हावाको जुलुसमाझ उडिरहेको छ
लगातार ।

- ललितपुर ।